...υπάρχεις και μετά;

Βλέπω [...] με κριτική ματιά

Η «ότι απομένει είναι μέλλον» παρόλο που δεν μπορεί να αποτελέσει παρά μικρό σχόλιο πάνω στην σύγχρονη ελληνική δημιουργία, και μη έχοντας καμία απολύτως σύνδεση με την τοπική καλλιτεχνική κοινότητα πράγμα που φαίνεται στην απουσία επικοινωνίας με τον ντόπιο κοινωνικό βίωμα, παραμένει η μοναδική ως τώρα πραγματική προσπάθεια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας να αναμετρηθεί με την σύγχρονη τέχνη και τους προβληματισμούς της. Βοηθούμενη από το εγκαταλελειμμένο, επιβλητικό κτήριο του Αρσακείου, η στιγμιαία αυτή εικαστική παρέμβαση, είναι ενδιαφέρουσα, νεανική και ελπιδοφόρα αλλά λειψή σε μηνύματα και συμβολισμούς και φτωχή σε χαρακτήρα. Με έργα κυρίως από συλλογές, δεν θέτει ούτε απαντά σε ερωτήματα και δεν δημιουργεί –εκτός περιπτώσεων- εντάσεις και σημεία τριβής σε αισθητικό, καλλιτεχνικό, και πολύ περισσότερο σε πολιτισμικό επίπεδο. Δεν προκαλεί και δεν προκαλείται. Απλά υπάρχει, όπως σχεδόν όλο το πρόγραμμα τις Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Πάτρα. Υπάρχει αλλά δεν συνομιλεί με την πόλη.
Έτσι, παρόλο που μεταξύ των συμμετεχόντων αναγνωρίζει κανείς ελπιδοφόρα ονόματα της «νέας γενιάς εικαστικών» και μερικές πολύ καλές δουλειές, απόμακρες ωστόσο σχετικά με το σύνολο, τα καυστικότερα σχόλια της συγκεκριμένης έκθεσης δεν εκπορεύονται από τα ίδια τα εκθέματα αλλά αντιθέτως – περιέργως πώς – σε πρώτο επίπεδο, από τον ίδιο της τον τίτλο. Το «ότι απομένει είναι μέλλον» εκτός των άμεσων κριτικών συνειρμών σχετικά με τα απομεινάρια του θεσμού στο κοντινό μέλλον (Ποια θα είναι η τύχη των λιγοστών χώρων –όπως του Αρσακείου- που ανακαινίσθηκαν ή άλλαξαν χρήση; Άλλαξε τίποτα στην Πάτρα; Ποια η μοίρα της πόλης πριν, τώρα και μετά;), δημιουργεί ένα βαθύ πλέγμα σκέψεων και θεωρητικών διαδρομών που μπορούν, υπό το κατάλληλο πρίσμα, να τοποθετηθούν στο κέντρο του σύγχρονου εικαστικού και διανοητικού προβληματισμού.
ΚΥΡ….