Thursday, October 26, 2006

Αντικειμενική καταγραφή. Συναισθηματικό παρουσιολόγιο

Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, έχουμε προχωρήσει αρκετά σε αυτό το project. Με την παρουσία μας και μόνο, με την λογική του «…όποιος συνεχίζει αποφασίζει» [βλ. blog: καλώς σας βρίσκω], βρήκαμε χώρο –και θεωρητικές αποδείξεις- ύπαρξης. Δώσαμε τόπο στην οργή και το «γιατί κάνουμε, αυτό που κάνουμε», το εντάξαμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Συμφωνήσαμε πως αφού ψάχνουμε, ούτως ή άλλως, τα μεγάλα «γιατί», ένα «γιατί» ακόμα δεν ενοχλεί [βλ. blog: Το project χτίζεται ψηφίδα την ψηφίδα. Έργο = Αποτίμηση]. Περάσαμε λοιπόν παρακάτω σε μια προσπάθεια να δούμε πως μπορεί να λειτουργεί και να παράγει, μια δομή χωρίς ξεκάθαρες απαντήσεις και στόχους, αλλά με πρόθεση να λειτουργήσει και να παράγει. Με την βοήθεια του παράδοξου ανακαλύψαμε πως και οι παρούσες στην ομάδα 4ΣΣ4ΦΣ αλλά απούσες από την δράση 4ΣΣ4ΦΣ, φωνές και απόψεις, είναι εξίσου σημαντικές και πρέπει να συμπεριληφθούν στην διαδικασία συγκρότησης του «πώς» και μάλιστα με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο [βλ. blog Το project χτίζεται ψηφίδα την ψηφίδα. Έργο = Αποτίμηση (Ο Αντιπρόσωπος ακόμα και αν Διαφωνεί με τις απόψεις του Απόντος πρέπει να προσπαθήσει να τις παρουσιάσει με τον πιο «καλό» (αγαθό) τρόπο)].
Μάλιστα με ένα ευφάνταστο σχηματικό σχόλιο περάσαμε –όχι αλώβητοι είναι η αλήθεια- σε ένα δραστικό ερώτημα, [βλ. blog: «Πώς θα φτιάξουμε μια δομή που θα επιτρέπεται η συμμετοχή και σε αυτούς που δεν θέλουν να συμμετέχουν»], ανακαλύπτοντας πως πρέπει να περάσουμε σε μια διαχειριστική σχέση (πράξη) δράσης-αντίδρασης αν θέλουμε να υπάρξουμε, να δηλώσουμε παρόντες, στο μοντέλο του «νόμου της ζούγκλας» [σημαντικό, βλ. blog, σχόλιο 1 στην ερώτηση του Ν. Καζέρου, «Κυριάκος Μπάνος, περί δημόσιου και ιδιωτικού»].
Η παρουσία μας τρέφει. Μέσω αυτής υπάρχουμε, οπότε και προσπαθούμε να την ενεργοποιήσουμε, αλλιώς οι 4ΣΣ4ΦΣ, δεν έχουν καμιά κοινωνική σημασία και έννοια, ούτε γι’αυτούς που συμμετείχαν, (παρόντες ή απόντες, στα επόμενα βήματα). Προσπαθούμε δηλαδή να αποτυπώσουμε όλες τις παρουσίες ή απουσίες, χρήσιμες στον καθορισμό των συμβάντων στις 4ΣΣ4ΦΣ.
Καταλήξαμε, λοιπόν, πως, χρειαζόμαστε «ένα παρουσιολόγιο που θα καταγράφει ακόμα και τις συναισθηματικές παρουσίες ή απουσίες», ένα παρουσιολόγιο «που εμείς μετά θα διαχειριζόμαστε με περίσσιο σεβασμό τα στοιχεία του» [βλ blog: …από την θεωρία στην θεώρηση].
Το συναισθηματικό παρουσιολόγιο, είναι μετά τις συζητήσεις και το blog το πλέον πρακτικό μέσο, το μοναδικό υπαρκτό σημείο που μπορώ να αναγνωρίσω μετά από τόσο καιρό θεωρητικοποιήσεων. Είναι ένα αντικείμενο, πράξη ή δράση, με την οποία καταγράφονται με βάση την παρουσία τους (ή απουσία τους) και με στόχο την αποτίμηση και παρουσίασή τους όλες οι απόψεις σχετικά με τις 4ΣΣ4ΦΣ.
Είναι ένα εργαλείο, που δίνει την δυνατότητα σε κάποιον, ακόμα και αν δεν μιλήσει να δηλώσει παρόν, ενώ μπορεί να μας επιτρέψει –ανάλογα με τον σχεδιασμό του και κατά περίπτωση- να δηλώσουμε εμείς το παρόν για κάποιον άλλον που δεν ήθελε, ή που δεν ήταν παρόν, αλλά που οι απόψεις του μας είναι αναγκαίες για να οδηγηθούμε σε συμπεράσματα.. Δηλαδή να προσπαθήσουμε – σαφώς κάτω από ένα υποκειμενικό πλαίσιο, αλλά πάντα με την πλέον αντικειμενική θέληση – να σχεδιάσουμε εμείς τα «γιατί», τα «τι» και τα πως» κάποιου άλλου. Να δώσουμε νόημα στις πράξεις του, με ή χωρίς την συγκατάθεσή του.
Το παρουσιολόγιο μπορεί να είναι μια κόλα χαρτί, «τρεις λέξεις, πριν φύγετε παιδιά. Δίπλα στο όνομά σας!», μια μουτζούρα εν’ είδη παιχνιδιού, μια χρήσιμη τελεία στον τοίχο. Ένας γρήγορος τρόπος που δίνει στον άλλον την δυνατότητα να είναι παρόν, κάτω από ένα κωδικοποιημένο -ανοιχτό σε μεταβολές αλλά υπαρκτό- σχέδιο. Ένας τρόπος να κάνεις τον άλλον να αντιδράσει, να αφήσει τα σημάδια του με τρόπο που να μπορούμε –όσοι συνεχίζουμε στη δράση- να τα αποκωδικοποιήσουμε και να συλλέξουμε τις πληροφορίες, ή ακόμα και να τις προσθέσουμε εμείς σε περίπτωση που δεν είναι δυνατόν να τις συμπληρώσει ο αναγκαίος, παρόν ή απών, άλλος. Είναι η χρειαζούμενη βάση. Το υλικό που στοιχειοθετεί την ύπαρξη του 4ΣΣ4ΦΣ. Είναι το μίγμα από το οποίο θα βγει το αποτέλεσμα.
Είναι αυτή η ανακάλυψη της αναγκαιότητας εργαλείων, της πρακτικοποίησης μεθόδων, που βοηθάει στο προχώρημα, στο επόμενο βήμα, στο πείραμα, που τόσο πολύ με έχει παιδέψει 20 μέρες τώρα. Προσπαθώντας να αναγνωρίσω την θεωρητική βάση μιας συγκεχυμένης δομής, και μάλιστα με τον πιο «αγνό» και «αθώο» τρόπο, βρίσκομαι ακριβώς μπροστά στο ζητούμενο. Στη δράση. Στην πράξη. Στην Τέχνη. Πόσο εύκολα μπορεί να είναι όλα στο επόμενο κείμενο; Στο βήμα;

0 Comments:

Post a Comment

<< Home